شوخی یا جدی؟! مسأله این است...

ایدۀ نوشتن این مطلب از جایی جرقه خورد که تو تماس تلفنی با یکی از آشنایانم با یک مسأله ای برخورد کردم که برام عجیب و شاید جالب بود و من رو به فکر و تأمل واداشت. زوج جوانی که اسم همدیگه رو با صفت آقا و خانم صدا می کنند و نوعی برخورد محترمانه و رسمی باهم دارند. راستش به این فکر افتادم که این نوع رفتار درست تره یا اینکه زن و شوهر با هم خیلی صمیمی و راحت باشند و مثل دو تا دوست هم سن و سال با هم شوخی کنند؟!
شاید جواب دادن به این سؤال خیلی راحت نباشه و بیشتر سلیقه ای و فقط از نظر کارشناسان خانواده قابل تحلیل باشه. اما به نوعی حسی که خودم در این مورد دارم و بر اساس چیزایی که دور و بر خودم می بینم در موردش صحبت می کنم.

همۀ ما بارها و بارها شنیدیم که احترام و حرمت بین زوجین باید حفظ بشه و اخلاقیات و رعایت هنجارها خیلی مهمه و هزار و یک چیز دیگه که لااقل از طریق برنامه های مشاورۀ خانواده زیاد دیدیم و شنیدیم. اما اصلا قصدم این نیست که روند این برنامه هارو  پیش بگیرم و شروع کنم به نسخه پیچیدن... چون نه تخصصش رو دارم و نه در اندازه ای هستم که بخوام نصیحت کنم.

چیزی که ذهن منو به خودش مشغول کرده اینه که این زوج هایی که خیلی رسمی و محترمانه با هم برخورد می کنن توی زندگی و نوع رفتارشون با هم چطور هستند؟ آیا مفهوم حقیقی ازدواج و اینکه زن و شوهر باید مونس هم باشند و بتونند راحت حرفاشونو به هم بگن و بینشون راز نگفته و فاصله نباشه، تو زندگیشون وجود داره؟!
عده که اسم همدیگه رو همراه با خانم یا آقا صدا می زنند یا اینکه بعضی خانم ها همسرشون رو با نام خانوادگی یا با لقب دکتر و مهندس و سرهنگ که عناوین شغلیشون هست، مورد خطاب قرار میدن.
در مقابل اینها زوج هایی هم هستند که با هم خیلی صمیمی و خودمونی هستند و عین دو تا رفیق و همکلاسی شوخی می کنند و می خندند و با دیدنشون بیش از هرچیز فکر می کنی که دو تا دوست صمیمی هستند.
نمی خوام بگم کدوم درسته و کدوم غلط... چون زندگی شخصی هر کسی به خودش مربوطه و خودش انتخاب می کنه که چطور زندگی کنه.اما این مورد اول همیشه برام جای سؤال داشته و درکش برام مشکل بوده و هست. به شخصه به عنوان کسی که 2-3 سالی هست به جرگۀ متأهلین پیوستم(البته با اجازۀ بزرگترها!) برام قابل تصور نیست که مثلاً بخوام خیلی رسمی اسم همسرم رو صدا بزنم و به نوعی مثل غریبه ها خیلی کتابی و شسته رفته باهاش صحبت کنم. حتی در اوایل ازدواجمون به دلیل اینکه بنده سادات هستم(البته اگه لایق باشیم)، مادرِ همسرم اصرار داشتن که همسرم بنده رو به همین طریق و یا با لقب سید و با احترام خطاب کنند اما من موافقت نکردم و گفتم که اصلاً خوشم نمیاد که اینطور باشه و به نظرم نوعی فاصله و غریبگی توی مسأله احساس میشه.

بازم میگم راجع به درست و غلتش قضاوت نمی کنم ولی خودم از جمله کسانی هستم که اعتقاد دارم زن و شوهر باید با هم مثل دو تا رفیق صمیمی باشند و به عبارتی قبل از اینکه زن و شوهر باشند، مثل دوست باشند برای هم. اینکه هیچ چیز پنهانی بینشون نباشه و صداقت و یکدلی مهمترین اصل زندگیشون باشه و ...
یادمه یک بار یه مطلبی از همین کارشناس های خانواده شنیدم که برام جالب بود و اونم این بود که: "کسی رو برای ازدواج انتخاب کنید که اگر از جنس مخالف شما نبود و به عبارتی از جنس خودتون بود، حاضر بودید به عنوان صمیمی ترین دوستتون انتخابش کنید."
البته این روزها جوان های زیادی رو می بینیم که به طرق مختلف با هم آشنا میشن و بعد مدتی نسبت به همدیگه علاقه و وابستگی پیدا می کنند و خیلی هم با همدیگه راحت و صمیمی(همون پسرخالۀ خودمون) میشن و یهو چشمشون رو باز می کنند و خودشون رو مغروق در دریای عشق می بینند!(بسوزه پدر عاشقی!) حالا به درست و غلط این مسأله کاری نداریم و اگر هم بخواهیم که کار داشته باشیم خودش صدها مطلب جداگانه و به قول معروف مثنوی هفتاد من میشه!
اینکه آمار طلاق و دعوا و اختلاف روز به روز در حال افزایشه و مهریه ها به معضلی اساسی تبدیل شده  و مشکلات بیداد می کنه باز هم بماند(ما که روانشناس و مشاور خانواده و حقوقدان نیستیم که ما خیلی هنر کنیم یه گیک نیمچه مهندسیم!)
هممون میدونیم که دروغ، خیانت، دورویی و امثالهم خیلی بده و نباید در ما و روابطمون با دیگران وجود داشته باشه، حالا چه برسه که اون فرد شریک زندگی و عشقمون باشه که خیلی برامون عزیزه و مقدسه.
خیلی ها مخصوصاً اونایی که شکست عشقی خوردن!(آخی!...شما هم؟!) ممکنه بگن که صداقت و خوبی و محبت و همۀ این چیزا حرفه و هرچی خوبی کنی بیشتر بدی و بی وفایی می بینی و هزار جور گلایه و آه نالۀ دیگه(بعضیا داغ دلشون تازه شد!)،اما به نظر من با اینکه میدونم خیلی از این رفتارهای خوب ممکنه باعث سوء استفادۀ افراد بی لیاقت و سودجو بشه، باز هم سادگی، صداقت، خوبی و وفاداری بهترین راهه و در نهایت اگر هیچ حاصلی هم نداشته باشه حداقلش اینه که آدم بیش خدا و وجدان خودش شرمنده نیست و نسبت به خودش احساس رضایت داره.
اینکه شما جزء کدوم دسته هستید و همسرتون رو چجوری خطاب می کنید یا اصلاً هنوز ازدواج نکردید و همسری ندارید(به زبان ساده اینکه مزدوج نشدید) به کسی مربوط نیست و منم نگفتم کدوم بده یا خوبه و صرفاً موضوعی رو بیان کردم که ذهنم رو درگیر کرده.
چیزی که واضحه اینه که همه چیز در حد متعادل خوبه و افراط و تفریط در هیچ زمینه ای خوب نیست... یقیناً یک زوج موفق هم باید تو زندگیشون این اصل رو رعایت کنند و نه زیادی صمیمی و راحت باشند که شرم و حیا و حرمت ها نابود بشه و نه انقدر پر تکلف و رسمی که مثل غریبه ها با هم تعارف داشته باشند و دو کلمه نتونن حرف دلشون رو بهم بزنن!(ما دو تا جوراب بیشتر پاره کردیم، میدونیم!)
خلاصه که حواستون باشه که زندگیتون رو چجوری می سازید و چه رنگ و لعابی بهش میدین چون پایه و اساس و آیندۀ یک زندگی از همین چیزا شروع میشه و با خیلی چیزای کلی و جزئی دیگه در ارتباطه. خوشبختی چیزی نیست که دنبالش بگردیم و تنها در دوردست ها پیدا بشه... خوشبختی می تونه خیلی کوچیک باشه... خیلی کوچیک... مثل همین لحظه!
خوشبخت باشید... آرزویم این است که به اندازۀ هر روز تو عاشق باشی...