از مهندسی تا مهندسی!

این مطلب را به یک سوال آغاز می کنیم و آن هم این است که به راستی چند درصد فارغ التحصیلان دانشگاه ها در ایران در زمینۀ رشتۀ تحصیلی خود دانش و مهارت کافی را دارند؟!
این مسأله چیزی نیست که به راحتی بتوان از طریق آمار و ارقام به آن پی برد و یک نظر و رأی نهایی صادر کرد، اما با اندکی بررسی و تأمل و حتی مطالعه و تحقیق موردی و نمونه ای می توان به کلیات آن پی برد.
اینکه سطح علمی و آموزشی در برخی دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی از کیفیت مطلوب و قابل قبولی برخوردار نیست، مبحثی جداگانه است که جای بررسی و تحلیل عمیق دارد اما در کنار این مشکل چیزی که به صورت عینی در بطن جامعه و محیط های دانشگاهی قابل مشاهده است این است که دانشجویان امروزی کمتر دنبال تحصیل علم به صورت جدی هستند و به عبارتی "دانشجو" به معنای حقیقی و راستین کلمه نیستند.
مدرک گرایی صرف با هدف اشتغال و برای عقب نماندن از غافلۀ تحصیل کرده ها و دارندگان مدرک، اصلی ترین و مهمترین عامل برای رفتن به دانشگاه تلقی می شود که متأسفانه در بین اکثریت دانشجوها و خانواده هایشان رواج یافته است. البته در این بین هم هنوز هستند کسانی که هدفشان کسب علم و دانش و تحقیق و تکاپو به منظور پیشرفت و تعالی است.
آسیب شناسی این مسأله و بررسی ابعاد و ریشه های فرهنگی و اجتماعی آن نیازمند کار علمی-تخصصی و تحقیق پیرامون ریشه یابی و یافتن راه حل مناسب می باشد، اما آنچه که هدف اصلی ما از نوشتن این مطلب را شکل می دهد به دست آوردن یک تحلیل تخصصی در این باره نیست، زیرا نه در حیطۀ تخصصی نگارنده است و نه مجال آن محیاست.
شخصاً به کرّات با دانشجویان و فارغ التحصیلانی برخورد نموده ام که در زمینۀ رشتۀ خود حتی در حد پایه هم اطلاعات و دانش کافی ندارند و به جرأت می توان گفت در محیط عملیاتی قادر به انجام کار نیستند و از آن بدتر اینکه شاید قادر نباشند یک مطلب و مقالۀ ساده در مورد حوزۀ تخصصی خود بنویسند و این موضوع در رشته های پرتقاضا که بعضاً به اشباع رسیده اند بیشتر به چشم می خورد.

توفیق اجباری

از دیروز که وبلاگ را ایجاد کردم ذهنم یکسره پر است از مطالب و موضوعات مختلف برای نوشتن و اینکه اول از کجا شروع کنم و چه بنویسم.شاید بهتر باشد قبل از هر چیز ماجرای وبگردی دیروز و اینکه تصمیم گرفتم وبلاگ ایجاد کنم را، به صورت پایه ای و از کمی قبل تر ریشه یابی کنم.
این مدت درگیر طراحی یک سایت و ترجمۀ چند ماژول هستم و اکثر وقتم در این مدت صرف این کار می شود. یکی دو روز پیش بعد از پایان بخشی از کارم و به اصطلاح برای رفع خستگی خواستم اکانت فیسبوکم را چک کنم. قبل از اینکه بخواهم سراغ فیسبوک بروم مشاهده کردم که از طرف فروشندۀ اکانت پروکسی پیامی برایم آمده که نوشته:" یک راه حل برای باز شدن فیسبوک پیدا کردم که انجام بدید ببنید نتیجه میگیرید و یا خیر!"... تعجب کردم! پرسیدم مگر فیسبوک مشکلی پیدا کرده؟! گفت تست کنید متوجه می شوید... تست کردم و دیدم.. بلهههههههه! درست است و باز نمی شود!... فروشنده گفت راهی که گفتم را تست کنید باز می شود، من خودم در حال استفاده هستم!
با اینکه بعید می آمد ولی تست کردم و هر چه سعی کردم دیدم نخیررررررر... خبری از باز شدن فیسبوک نیست!

تولد دوباره

مدتهاست که با مسابقات برنامه نویسی بیان آشنا شدم و از طریق اینترنت و رسانه ها پیگیر اخبارش بودم. در مرحلۀ اول(اینترنتی) هم برای همسرم ثبت نام کردم تا شرکت کند ولی متأسفانه آن روز سفری پیش آمد و تنها فرصت شد به یکی دو سوال جواب بدهد.
امروز در حال وبگردی و مطالعۀ مطالب علمی بودم که به یک وبلاگ برخوردم که ظاهری زیبا و سنگین داشت و وقتی به آدرس دامنه اش دقت کردم برایم جالب بود. بعد از کلیک بر روی لوگوی بلاگ و بیان متوجه شدم که سرویس وبلاگ دهی مذکور متعلق به شرکت بیان است و با مطالعۀ مطالب نوشته شده در وبلاگ بیان و نظرات بازدیدکنندگان متوجه شدم که کارایی خوبی داشته و از استقبال خوبی برخوردار گشته است.
پس از ساعاتی مطالعه و بازدید از وبلاگ بیان و سایر وبلاگ ها و همچنین بررسی سایر سیستم های فارسی منتشر شده توسط بیان، مانند: جستجوگر سلام و سرویس ایمیل هُد و همچنین مشاهدۀ آمار استقبال بی نظیر از مسابقات برنامه نویسی بیان، بر آن شدم تا وبلاگی در بلاگ ایجاد کنم و به فعالیت بپردازم.
راستش قبلاً هم چندین وبلاگ در بلاگفا داشتم که نسبتاً موفق بودند منتها به مرور زمان و بر اثر گرفتاری ها و شاید عدم جذابیت قبلی، دیگر ادامه ندادم و به نظرم وبلاگ دیگر چیز پیش پا افتاده ای به نظر می رسد و بیشتر در فکر ایجاد یک سایت بودم.
هر وقت که پروژۀ طراحی سایت برای یک مشتری را شروع می کنم و در طی انجام کار با چیزهای جالبی برخورد می کنم، بر آن می شوم که یک سایت برای خودم بسازم و البته اینکه بخواهم در میان این همه جلوه و امکانات یکی را انتخاب کنم، برایم بسیار سخت است.
اما باز پس از مدتی بی خیال می شوم تا پروژۀ بعدی که باز ذهنم را درگیر کند... شاید این مسأله برای من تابع این ضرب المثل قدیمی باشد که: "کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد"
به هر حال جذابیت این سرویس و آشنایی من با بیان و شاید از همه مهمتر شعار بلاگ "رسانۀ متخصصان و اهل قلم" مرا وادار کرد که این وبلاگ را بسازم.
البته در ادامۀ این روند مطالعۀ چند مطلب مفید از "یک پزشک" و "onEver" بسیار تأثیر گذار بود و باعث شد که عزمم را جزم کنم تا مطلبی بنویسم و مهمتر از همه اینکه سعی کنم خودم بنویسم و کپی نکنم.
امیدوارم به یاری خداوند، در این راه مصمم بوده و با تلاش و کوشش وبلاگی مفید و شایستۀ فهم بالای مخاطبین گرامی داشته باشم.