کاربرد شبکه های اجتماعی

شبکه های اجتماعی امروزه خیلی گسترده و پرکاربرد شدن و تقریباً استفاده از اونها نوعی اعتیاد برای کاربران ایجاد کرده به طوری که چک کردن حساب کاربری برای افراد به یک امر روزمره و روتین تبدیل شده و اگر به هر دلیل نتونن به اون دسترسی پیدا کنن دچار افسردگی و سردرگمی میشن و انگار یه چیزی تو زندگیشون کم یا گُم شده.

اینکه استفاده از شبکه های اجتماعی خوبه یا بد یه امر کاملاً نسبیه و به نوع استفادۀ افراد از این شبکه ها برمیگرده و نمیشه به طور کلی درموردش اظهار نظر کرد. این شبکه ها هم مثل هر چیز دیگه ای هم میشه ازش استفادۀ مفید و مثبت کرد و هم استفادۀ مضرّ و منفی! این مثال قدیمی هم همیشه راجع به چاقو می زنن که هم میشه باهاش میوه پوست کند و خورد و هم میشه باهاش آدم کشت(البته به شرطی که خیلی تیز باشه!)

سؤالی که پیش میاد اینه که آیا نوع استفاده از این شبکه ها توی کشور ما با کشورهای دیگه یکیه؟!
فکر می کنم اکثریت افراد در پاسخ منفی به این سوال اتفاق نظر دارند!

متأسفانه جو حاکم بر شبکه های اجتماعی در ایران و بین کاربران ایرانی چندان قابل انطباق با فضای کشورهای توسعه یافته نیست و اون استفادۀ مفیدی که میشه از اینجور فضاها کرد، کمتر به چشم می خوره.

اگر مواردی مثل انتقال دانش و اطلاعات و کسب علم، پیدا کردن دوستان جدید و برقراری ارتباط بین دوستان و آشنایان،سرگرمی، انتشار اخبار، هماهنگی و اطلاع رسانی به موقع و موارد دیگری از این دست رو هدف و به عبارتی شالودۀ اصلی این شبکه ها بدونیم، به این نتیجه می رسیم که کاربران ایرانی کمتر تونستن در راستای این اهداف پیش برن و مثل خیلی چیزای دیگه، استفادۀ نادرست و فرهنگ نامناسب بکارگیری در بین این کاربران کاملاً به چشم میخوره.

اندر حکایات طراحی وب سایت!

مطلبم امروز در مورد طراحی سایت و قیمت و کیفیت سایت های طراحی شده توسط شرکت ها یا افراد مختلف توی ایران هستش .

خوشبختانه یا متأسفانه الان توی کشور ما تعداد افراد و شرکت هایی که در زمینۀ طراحی وب فعالیت می کنند خیلی زیاده و به اصطلاح دست زیاد شده!

اینکه تعداد افراد متخصص و حرفه ای زیاد باشه اصلاً چیز بدی نیست و اتفاقاً خیلی هم عالیه و باعث ایجاد فضای رقابتی میشه. اما اینکه هر کسی شب بخوابه و صبح پاشه تصمیم بگیره که وب سایت طراحی کنه و وارد بازار کار بشه اونم بدون داشتن دانش کافی و صرفاً برای کسب درآمد، نمیتونه چیز چندان جالبی باشه!

طراحی وب فقط ساختن یه سایت و اجزای اون از طریق کپی کردن چند تا سورس و کد و ماژول نیست. بحث فنی و تکنیکی و به طور کلی برنامه نویسیش یه مقولست و بحث طراحی گرافیک و ظاهر سایت یه  مقولۀ دیگه!

الان طوری شده که هرکسی با دانش کم وارد بازار کار میشه و مشتری رو با روش های مختلف بازاریابی جلب می کنه و با استفاده از ابزارهای مختلف و به هر طریقی که هست یه سایت براش آماده می کنه و تحویل مشتری میده که اگر مشتری بنده خدا چشم و گوش بسته باشه و چیز چندانی هم سرش نشه خیلی هم کیف می کنه و به به و چه چه راه میندازه که عجب سایت خفنی! حالا بماند که تو بحث هزینه و قیمت هرچقدر تیغش بِبُرّه از مشتری میگیره و این مسأله هم الان خودش نوعی هنر تلقی میشه؛ (هنر تیغیدن!)

از مهندسی تا مهندسی!

این مطلب را به یک سوال آغاز می کنیم و آن هم این است که به راستی چند درصد فارغ التحصیلان دانشگاه ها در ایران در زمینۀ رشتۀ تحصیلی خود دانش و مهارت کافی را دارند؟!
این مسأله چیزی نیست که به راحتی بتوان از طریق آمار و ارقام به آن پی برد و یک نظر و رأی نهایی صادر کرد، اما با اندکی بررسی و تأمل و حتی مطالعه و تحقیق موردی و نمونه ای می توان به کلیات آن پی برد.
اینکه سطح علمی و آموزشی در برخی دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی از کیفیت مطلوب و قابل قبولی برخوردار نیست، مبحثی جداگانه است که جای بررسی و تحلیل عمیق دارد اما در کنار این مشکل چیزی که به صورت عینی در بطن جامعه و محیط های دانشگاهی قابل مشاهده است این است که دانشجویان امروزی کمتر دنبال تحصیل علم به صورت جدی هستند و به عبارتی "دانشجو" به معنای حقیقی و راستین کلمه نیستند.
مدرک گرایی صرف با هدف اشتغال و برای عقب نماندن از غافلۀ تحصیل کرده ها و دارندگان مدرک، اصلی ترین و مهمترین عامل برای رفتن به دانشگاه تلقی می شود که متأسفانه در بین اکثریت دانشجوها و خانواده هایشان رواج یافته است. البته در این بین هم هنوز هستند کسانی که هدفشان کسب علم و دانش و تحقیق و تکاپو به منظور پیشرفت و تعالی است.
آسیب شناسی این مسأله و بررسی ابعاد و ریشه های فرهنگی و اجتماعی آن نیازمند کار علمی-تخصصی و تحقیق پیرامون ریشه یابی و یافتن راه حل مناسب می باشد، اما آنچه که هدف اصلی ما از نوشتن این مطلب را شکل می دهد به دست آوردن یک تحلیل تخصصی در این باره نیست، زیرا نه در حیطۀ تخصصی نگارنده است و نه مجال آن محیاست.
شخصاً به کرّات با دانشجویان و فارغ التحصیلانی برخورد نموده ام که در زمینۀ رشتۀ خود حتی در حد پایه هم اطلاعات و دانش کافی ندارند و به جرأت می توان گفت در محیط عملیاتی قادر به انجام کار نیستند و از آن بدتر اینکه شاید قادر نباشند یک مطلب و مقالۀ ساده در مورد حوزۀ تخصصی خود بنویسند و این موضوع در رشته های پرتقاضا که بعضاً به اشباع رسیده اند بیشتر به چشم می خورد.